Moja matka pochodzia dwa rzędy dalej, z odpowiednim ustawieniem, nienaganną kierownicą i odpowiednim pojazdem dla znaków szminki. Wyglądało, jakby szła na brunch, a nie na rozprawę sądową, której planowała wydziedziczyć twoje jedynego syna.

Marianne obok niej, ściskając zmiętą chusteczkę, a jej oczy były obwiedzione na tyle okrężną drogą, przez dźwiękeć przekonująco. Wygląda na to, że kluczem do interpretacji jest udział w pogrzebie, być tym, co oznacza, że ​​jest ono powiązane z jej prawem.

Kiedy wywołano moje nazwisko, wstałem. Nie odchrząknąłem. Nie wierciłem się. Po prostu ruszyłem, jakbym przygotował się do tego momentu całego życia.

„Mam dowód” – powiedziałem wyraźnie, stanowczym oskarżeniem.

Sędzia skinął głową, a ja podłączyłem pendrive'a urzędnikowi, który go podłączył. Ekran za ławą zaczął migotować, na początku trochę ziarnisty.

A potworze on się pojawi.

Dziadek Ezra.

Siedział w swoim fotelu, promienie słoneczne rozpryskiwały się na miejscu obok niego, niczym rozlany miód. Aparat lekko się wstrząsał, prawdopodobnie z powodu samowyzwalacza, który mu pomogłem ustawić, ale w końcu kadr się ustabilizował.