W dniu, w którym usłyszałam, że mój były mąż ponownie się żeni, ścisnęło mnie w żołądku. Minęły trzy lata od naszego rozwodu, a rana wciąż była tkliwa, jakby czas niewiele zdziałał, by ją uleczyć.
Powtarzałam sobie, że już sobie poradziłam, że jestem silniejsza, że już mi nie zależy. Ale kiedy dowiedziałam się, z kim się żeni, wezbrała we mnie burza emocji. Znajomi szeptali tę nowinę półgłosem:
„On żeni się z kobietą na wózku inwalidzkim. Możesz w to uwierzyć? Biedactwo.”
Te słowa poruszyły we mnie coś mrocznego. Zamiast współczucia poczułem dziwną dumę. Pomyślałem: „Więc to do tego doprowadziły go jego wybory? Zostawił mnie tylko po to, by skończyć z kimś, kto nie może nawet iść obok niego”.
Ta egoistyczna myśl rozpaliła we mnie ogień. Byłam zdeterminowana, żeby pójść na ślub, nie po to, żeby świętować, ale żeby się popisać. Żeby błyszczeć jaśniej. Żeby udowodnić, że jestem kobietą, której nigdy nie powinien był puścić.
Przygotowanie do bycia zauważonym
Tej nocy stałam przed lustrem godzinami. Chciałam być niezapomniana.
Wsunęłam się w karmazynową sukienkę, która przylegała do mnie jak druga skóra. Moje starannie zakręcone włosy układały się w idealne fale. Mój makijaż był nieskazitelny, każdy szczegół dopracowany tak, by olśniewać.
W myślach wyobraziłam sobie tę chwilę: wchodzę na salę weselną, odwracają się za mną głowy, rozchodzą się szepty, a ludzie porównują. Będę promienna, silna, nietykalna. A ona – przykuta do wózka inwalidzkiego – zblednie w moim cieniu.
To było okrutne. To było próżne. Ale w tamtej chwili wydawało się to sprawiedliwością.
Wielkie wejście
Aby kontynuować czytanie, kliknij ( NASTĘPNA 》) poniżej !
