Zatrzymał się dopiero, gdy poczuł wibracje moich kroków. Wskazał na ucho, a potem wykonał gest przypominający trzask drzwi.
Tej nocy nie mogłam spać. Moja babcia zawsze mawiała: „Ciało mówi, jeśli tylko zechcesz słuchać”.
Dlaczego dziecko rzekomo głuche z powodu uszkodzenia nerwów miałoby obsesyjnie dbać o swoje ucho? Tego rodzaju głuchota nie powinna powodować miejscowego dyskomfortu.
Następnego dnia podjąłem decyzję, która mogła mnie kosztować wszystko.
Kiedy Don Sebastián był w mieście Meksyk, a Gertrudis była zajęta na zewnątrz, wszedłem do pokoju Luciano — nie po to, żeby posprzątać, ale żeby się lepiej przyjrzeć.
Usiadłem przed nim na podłodze. Był zaskoczony; nikt nigdy z nim nie siadał.
Uśmiechnęłam się delikatnie. Odwzajemnił uśmiech drobnym, delikatnym uśmiechem.
Z kieszeni wyjąłem małą latarkę i buteleczkę oleju migdałowego.
„Tylko sprawdzę, mój mały” – mruknęłam, chociaż nie mógł mnie usłyszeć.
Gestem kazałem mu położyć głowę na moich kolanach. Zawahał się, a potem poddał z bolesną ufnością dziecka spragnionego czułości.
Jego włosy pachniały drogim szamponem, ale jego skóra była zimna.
Zbadałem lewe ucho — wszystko było w porządku.
Następnie skręciłem w prawo.
Luciano zesztywniał. Z jego ust wyrwał się cichy jęk.
„Spokojnie… spokojnie” – uspokajałam.
Zaświeciłem światłem głębiej.
To co zobaczyłem zamroziło mnie.
To nie był uszkodzony bębenek.
To nie była pustka.
W środku tkwiło coś obcego. Coś mrocznego – coś, czego ludzkie ucho nie powinno pomieścić. Stwardniały wosk utworzył wokół tego grubą, czarną skorupę.
Puls mi walił. Jak to możliwe, że lekarze światowej klasy nie zauważyli czegoś tak podstawowego?
Odpowiedź była bolesna w swojej prostocie: arogancja.
Uganiali się za rzadkimi diagnozami i najnowocześniejszymi badaniami, bo był synem miliardera. Nikt nie zadał sobie trudu, żeby spojrzeć na niego z bliska.
Gdybym go zdjął i zrobił mu krzywdę, byłbym zrujnowany – wywalony z pracy, uwięziony, zniszczony. Ale wspomnienie jego małej rączki pocierającej to ucho skłoniło mnie do podjęcia decyzji.
Zdezynfekowałam pęsetę, ręce mi się trzęsły.
„Zaufaj mi” – wyszeptałem.
Podgrzałam olejek migdałowy i ostrożnie wkropliłam go do ucha. Przez dziesięć minut siedzieliśmy razem, a ja nuciłam stare piosenki, które śpiewała kiedyś moja babcia, czując, jak rozluźnia się na moich kolanach.
Wtedy zacząłem.
Pęseta dotknęła twardej masy. Wzdrygnął się, ale pozostał nieruchomy.
„Już prawie… prawie” – wyszeptałem.
Lekko przekręciłem. Coś się poluzowało.
Po delikatnym pociągnięciu przedmiot się uwolnił, pozostawiając za sobą smugę ciemnego wosku i cienką strużkę krwi.
Upuściłem go na szmatkę.
Patrzyłem oszołomiony.
Klocek Lego. Malutki, ciemnoniebieski, okrągły klocek Lego. Za nim kłębek zgniłej waty – prawdopodobnie podłożony tam, gdy był małym dzieckiem.
Luciano nagle usiadł.
Przycisnął ręce do głowy, przerażony.
Na końcu korytarza rozległ się dźwięk zegara.
Luciano krzyknął.
Nie z bólu, tylko z szoku. Zakrył uszy, potem je odsłonił i odwrócił się w stronę dźwięku.
GONG.
Jego oczy napełniły się łzami.
Spojrzał na mnie… a potem na swój zegarek-zabawkę.
„Hm?” zapytał, próbując usłyszeć swój głos – po raz pierwszy od ośmiu lat usłyszał go wyraźnie.
Rozpłakał się. Objęłam go ramionami. Płakaliśmy razem na zimnej podłodze, a ten mały klocek Lego leżał między nami jak upadły sekret.
Właśnie wtedy na schodach rozległy się kroki.
Don Sebastián wrócił wcześnie.
Wpadł do pokoju, zobaczył pęsetę, krew, płaczące dziecko, a jego twarz wykrzywiła się ze złości.
