W tym chaosie jest Lucas , najlepszy przyjaciel Thomasa od dzieciństwa. Nie idealny wybawca, tylko mężczyzna, który jest przy niej. Naprawia zepsuty młynek do śmieci, wymienia żarówkę, załatwia sprawy, słucha, jak syn wali w drewno, by ukoić jego gniew. Nigdy nie wysuwa się na pierwszy plan, nie oczekuje wdzięczności i nie próbuje zająć czyjegoś miejsca.
Przez długi czas jest po prostu tym: lojalnym przyjacielem, który czci pamięć swojego „brata w sercu”, opiekując się rodziną. Aż pewnego dnia, nie wiedząc kiedy, jego obecność staje się innym rodzajem pocieszenia. Samotność wydaje się mniej uciążliwa, gdy jest przy niej.
Kiedy przyjaźń przeradza się w miłość… i boisz się kogoś zdradzić
Uczucia ewoluują powoli: napad śmiechu w kuchni, przeciekający zlew o 23:00, workowate spodnie dresowe i spojrzenie nieco zbyt czułe. Elise łapie się na tym, że czeka na jego wiadomości, czuje się mniej samotna, cieszy się ich małymi, improwizowanymi rytuałami. Jej dzieci jednak widzą wszystko.
Pewnego dnia jej córka wykrzykuje: „Wiesz, że on cię kocha, prawda?”.
Początkowo w duchu się opiera: ponowne kochanie wydaje się niemal zakazane. Jednak kiedy Lucas w końcu wyznaje mu miłość, zdaje sobie sprawę, że jej własne uczucia się zmieniły. Postępują powoli, za zgodą dzieci… a nawet z błogosławieństwem matki Thomasa, która mówi jej: „Nie zdradzasz go, idziesz dalej ze swoim życiem”.
